السلام علیک یااباعبدالله الحسین علیه السلام

تاریخ انتشار: ۱۳۹۷/۰۷/۰۷

(سفير ایمان و رشادت)  

هنگامى كه كاروان امام حسين علیه السلام در مسير خود به سوى كوفه به منزلگاه حاجز رسيد، اين نامه را به مردم كوفه نوشت :به نام خداوند بخشنده و مهربان ...نامه مسلم بن عقيل به من رسيد و نوشته است شما با هماهنگى و راءى نيك در راه يارى ما خاندان بوده و آماده مطالبه حق ما مى باشيد. از خداوند مى خواهم كه همه آينده مرا به خير نموده و شما را موفق گرداند، خداوند بر همه شما ثواب و اجر بزرگ عنايت فرمايد و من هم روز سه شنبه ، هشتم ذى حجه ، از مكه به سوى شما حركت كرده ام ، جلوتر سفير خودم را فرستادم ، با رسيدن نامه من به سرعت كارهاى خود را سر و سامان دهيد و من به زودى وارد خواهم شد.
نامه را به قيس بن مسهر صيداوى داد و او را به سوى كوفه فرستاد.
قيس با شتاب به سوى كوفه حركت نمود ولى در قادسيه حصين پسر نمير - كه آن سامان را تحت كنترل داشت - او را دستگير كرد، خواست او را تفتيش كند قيس نامه امام حسين را پاره كرد و پراكنده نمود. حصين او را نزد ابن زياد فرستاد. وقتى كه قيس به نزد ابن زياد وارد شد. ابن زياد پرسيد: تو كيستى ؟

قيس پاسخ داد:من يكى از شيعيان اميرمؤ منان على علیه السلام و فرزندان او هستم .
ابن زياد: چرا نامه را پاره كردى ؟
قيس: تا ندانى كه در نامه چه نوشته شده است .
ابن زياد: نامه را چه كسى براى چه شخصى نوشته است ؟
قيس : نامه از امام حسين علیه السلام به جمعيتى از مردم كوفه بود كه نام آنها را نمى دانم .
ابن زياد خشمگين شد و گفت : هرگز از تو دست برنمى دارم مگر اين كه نام آنها را كه نامه برايشان فرستاده شده بگويى ، يا بالاى منبر بروى و بر حسين و پدر و برادرش لعن بگويى و گرنه قطعه قطعه ات خواهم كرد.
قيس گفت : نامهاى آنان را نخواهم گفت. ولى براى لعن كردن حاضرم .
قيس بالاى منبر رفت ، پس از حمد و ثنا و درود بر خاندان پيامبر و لعن بر ابن زياد و بنى اميه گفت : مردم كوفه ! من سفير امام حسين علیه السلام به سوى شما هستم ، كاروان امام علیه السلام را در منزلگاه حاجز گذاشتم دعوت او را اجابت كنيد!
زياد آنچنان غضبناك شد دستور داد قيس را بالاى دارالعماره برده و از همانجا به زمين انداختند و استخوانهاى بدنش خورد شد. اندكى رمق داشت يكى از دژخيمان ابن زياد به نام عبدالملك پسر عمير سرش را از بدن جدا كرد و بدين گونه قيس به شهادت رسيد.

(بحار: ج 44، ص 371. به نقل از داستانهاي بحارالانوار – ج4)

---